Een mediastrategie voor groene technologie
- GEEF JOURNALISTEN DE KANS OM SYMPATHIEK TE LIJKEN
14-12-2007 - Raar tafelgesprek bij Pauw en Witteman
Er is veel te doen over de nieuwe televisieserie ?In Europa? van Geert Mak. De historicus Willem Melching heeft opgemerkt dat de eerste twee afleveringen van de 35-delige serie zo vol fouten zitten dat het eigenlijk gewoon een slechte en misleidende serie is. Geert Mak is daar weer boos over en dat kan ik me goed voorstellen. Het presenteren van accurate feiten in documentaires is toch al jaren een achterhaalde gewoonte? En who the fuck is eigenlijk Willem Melching?
Mak toont zich met zijn arrogantie ten aanzien van feiten een geestverwant van Marianne Thieme, de charmante akela van de Partij voor de Dieren, die onlangs haar zelfgemaakte documentaire Meat the Truth uitbracht. Net als bij de documentaire An Inconvenient Truth van haar grote voorbeeld Al Gore was het een aaneenschakeling van losse beweringen die op zichzelf waar zijn, maar aan elkaar geschakeld en voorzien van de juiste suggestieve beelden nogal misleidend.
Thiemes centrale stelling is dat het grootste deel van het probleem van de broeikasgassen niet veroorzaakt wordt door de industrie, de transport of de dienstensector, maar door de landbouw, in het bijzonder door de veehouderij. Thiemes ware bedoelingen kwamen echter heel even aan het licht in het actualiteitenprogramma Nova. Clairy Polak meldde dat in Canada de zogenoemde Enviropig is uitgevonden, een genetisch gemanipuleerd varken dat bij zijn dagelijkse activiteiten minder fosfor uitstoot dan zijn ongemanipuleerde soortgenoten. In Europa is genetische manipulatie verboden, maar in Noord Amerika hebben ondernemers de vrijheid dit soort oplossingen voor milieuproblemen te onderzoeken. Thieme bleek not amused en stamelde dat het er gewoon om ging dat mensen geen vlees moesten eten en daarmee basta. Kortom, groene politiek als schaamlap voor vegetarisch fundamentalisme.
Boerin
Kritische kanttekeningen zoals Nova zette bij de beweringen van een ?groene? politicus zijn echter zeldzaam. Televisie maken is immers vooral een kwestie van de kijker indringende beelden voorzetten en daarbij zit de waarheid vaak alleen maar in de weg. Dat bleek een dag later weer eens bij het programma Pauw en Witteman waar het Tweede Kamerlid Annie Schreijer-Pierik (CDA) te gast was. Schreijer-Pierik, al jaren boerin, had zich boos had gemaakt over de documentaire van Thieme. Er is niets mis met koeien houden, stelde de parlementarier, want als je ze hun hele leven suikerbieten voert, onttrekken de bieten meer CO2 aan de lucht dan de koe produceert. Een beetje optellen en aftrekken en voila, koeien zijn goed voor het milieu. Die boodschap was echter niet aan Pauw en Witteman besteed. Sterker nog, de minachting voor deze tegendraadse plattelandsvrouw droop er bij de stadse heren zo sterk vanaf, dat het kamerlid in het hele programma maar drie minuten kreeg om haar zegje te doen en daarbij nog eens 30 keer werd onderbroken. Niet alleen door Pauw en Witteman, van wie de laatste tenminste conservatorium had, maar ook door de altijd en eeuwig leuke Paul de Leeuw die er ook was en het zooooooooooooo grappig vond dat er een echte boerin aan tafel zat.
Afijn, zo werd dit begin van een oplossing voor het broeikaseffect al van tafel geveegd voor deze goed en wel tot het publiek kon doordringen.
Vermarkten
Het overgrote deel van de Nederlandse ondernemers en financiers kan zich niet de luxe permitteren om domheid te bestrijden, maar kan zich slechts afvragen hoe er aan verdiend kan worden. We hebben hier al vaker benadrukt dat green and clean het helemaal gaan worden. Uit het bovenstaande kunnen belangrijke lessen worden getrokken over de vraag hoe een ?groene? ondernemer bij het vermarkten van zijn producten de Nederlandse media benadert. Want vroeg of laat zal iedere ondernemer met groene ideeen met de media te maken krijgen, al was het maar omdat hij met persberichten de aandacht wil trekken voor zijn product. Hoe pakt hij dat aan?
Formats en voorkeur voor problemen
Vooral twee dingen spelen hier een rol. In de hedendaagse media is de vorm belangrijker dan de inhoud. Zowel bij de televisie als bij print-media besteden tegenwoordig hoogopgeleide professionals het grootste deel van hun creatieve energie niet meer aan de inhoud, maar aan het bedenken van aantrekkelijke ?formats?, die zo veel mogelijk kijkers of lezers moeten trekken. Ton Verlind, de KRO-directeur die in dezelfde Pauw en Witteman langs kwam om zijn afscheid toe te lichten, gaat de geschiedenis in als de bedenker van Boer zoekt Vrouw en niet als de serieuze journalist die hij in de jaren tachtig was bij Brandpunt. Geconfronteerd met de beelden van die tijd, kon hij zijn schaamte zelfs niet onderdrukken. ?Het is tegenwoordig allemaal sneller en flitsender?, merkte Verlind op. Klopt, maar de inhoud is dus verdwenen en daarom lachen Pauw en Witteman zich rot als een kamerlid een oplossing voor het broeikaseffect aanbiedt. Daar worden ze voor betaald.
Daarbij komt dat de media een duidelijke voorkeur hebben voor problemen boven oplossingen. Schreijer-Pierik kwam zomaar met een oplossing en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Journalisten zijn soms gelnteresseerd in feiten, maar die moeten wel hun vooroordelen bevestigen. Zo had de redactie van Pauw en Witteman de Landbouwuniversiteit Wageningen gebeld, die bevestigde dat alle feiten in de documentaire van Thieme klopten. De feiten dus rondom de stelling van Thieme dat koeien het meeste CO2-gas produceren. Wat Pauw en Witteman niet wilden horen was dat de feiten van Schreijer-Pierik eveneens klopten en de feiten van Thieme neutraliseerden.
Junk science
Wat veel erger was, is dat deze schijndiscussie opnieuw het fundamentele feit aan het oog onttrekt, dat er geen bewezen werp is, is die vermeende relatie nooit onderwerp van discussie.
Het eindresultaat is dat politici als Gore en Thieme, beide met een uitgesproken politieke agenda, vrijuit de junk science van het IPCC, het klimaatpanel van de Verenigde Naties, kunnen gebruiken, die vervolgens door grapjassen als Pauw en Witteman in dienst van Hilversumse formatbedenkers over het publiek wordt uitgestrooid.
Gore en het grootkapitaal
Tijd voor de zap-service? Nou nee, want the plot thickens. Wat de grote media ook niet rapporteren, en wellicht in hun drukte om het broeikaseffect niet ontdekken, is dat Al Gore vanaf het begin van zijn kruistocht voor de aarde werd gefinancierd door Sand Hill Road en Wall Street. Juist, door het grootkapitaal van New York en Silicon Valley. Zo startte Gore drie jaar geleden in Londen zijn eigen financieringsmaatschappij Generation Investment Management, een fonds van een miljard dollar dat werd gevuld met behulp van vrienden als David Blood (Goldman Sachs) en John Doerr (Kleiner Perkins).
Via Al Gore wordt dus vanuit New York en Californie al enige jaren het zaaikapitaal voor de volgende commerciele megahype aangereikt, de megahype van green technology die voor financiers hard nodig is omdat de hysterie over terrorisme en beveiliging, tot nu toe de grootste aanjager was van investeringen, zo zoetjesaan op zijn eind begint te lopen.
Silicon Valley is zich al enkele jaren aan het warm lopen voor deze zogenoemde clean tech. Er zijn voor miljarden dollars aan investeringen in gepleegd, een groot deel van het type zaaikapitaal, en het wordt tijd dat de uitvindingen in deze sector nu de markt gaan bereiken, zodat er geld terugverdiend kan worden. Al Gore lijkt wat dat aangaat zijn werk uitstekend te hebben gedaan en werd daarvoor onlangs beloond met een bestuursfunctie bij Kleiner Perkins, een van de oudste en invloedrijkste venture capital firma's in Silicon Valley. Gore heeft, waarschijnlijk onterecht, het Witte Huis gemist, maar heeft inmiddels zijn onterechte Oscar en zijn onterechte Emmy binnen, alsook zijn onterechte Nobelprijs voor de vrede en kan nu zijn miljoenen gaan cashen. Wellicht kan hij daarmee het milieu nog wat meer schade gaan berokkenen in zijn mansion in Nashville waar hij in een maand meer elektriciteit verbruikt dan het gemiddelde Amerikaanse huishouden in een jaar, maar een kniesoor die daar op let.
Sympathieke journalisten
Journalisten laten zich makkelijk een oor aannaaien, zolang de boodschap die ze kunnen verspreiden maar sympathiek is. Vandaar het succes van mensen als Gore en Thieme, die zich in beeld wel honderdduizend keer druk maken over de aarde of de dieren, maar van pijnloze oplossingen of kritiek op hun stellingen niets willen weten. Wat deze personen voor de media zo aantrekkelijk maakt, is dat ze journalisten in de gelegenheid stellen zelf compassie en sympathie uit te stralen, wat deze groep op zijn beurt weer aantrekkelijk maakt voor kijkers en lezers. Zo werkt het spel, zo winnen alle betrokkenen. Maar het gaat dus om de intentie van het willen oplossen van een probleem, niet om de oplossing zelf. Het is cruciaal dat te begrijpen. Tegelijkertijd is duidelijk dat de uitkomst van de discussie maar een ding kan inhouden, namelijk dat we allemaal offers moeten brengen. Slechts twee keer per week vlees eten bijvoorbeeld, of vaker met het openbaar vervoer reizen, of kerosineheffingen betalen, omdat het goed is voor de aarde. Vermoedelijk gaat dat gedrag nog terug op het bijgeloof uit het stenen tijdperk, waarbij we een lam aan de goden offerden als het een keer zwaar geonweerd had. Even goed is het mogelijk dat door een soort verkapte boycot van luxeproducten zoals vlees en auto's de waarde van geld, carricre en ambitie teniet kan worden gedaan om zo via een achterdeur toch nog het socialisme binnen te halen. Dat had ook een sympathieke uitstraling.
Vruchtbare relatie
Ondernemers die een idee hebben om geld te verdienen aan het milieu en indruk op de media willen maken, moeten er dus vooral voor waken dat ze hun oplossing niet te veel als een oplossing presenteren. Dat klinkt tegenstrijdig, maar het is een paradox. Media leven van problemen en hebben er meer belang bij om een probleem te laten voortbestaan dan het op te lossen. Ze beschrijven uw product in hun kolommen als het ze een gelegenheid geeft te vertellen hoe erg de wereld er feitelijk voor staat of om te laten blijken dat ze sympathie hebben met een zielige groep, ongeacht welke.
Als uw boodschap bovendien ook inhoudt dat er een offer gebracht moet worden, bijvoorbeeld het weggooien van de bestaande infrastructuur of gewoon een extreem hoge aanvangsinvestering die uw klanten moeten doen om uw product aan te schaffen, dan lijkt een vruchtbare relatie met de media gegarandeerd. Dan is aan de voorwaarde voldaan dat we voor een beter milieu nu eenmaal moeten bloeden. Verwar uw boodschap aan de media overigens niet met de zakelijke communicatie naar uw klanten toe. In de communicatie met klanten benadrukt u alleen de zakelijke voordelen van uw diensten en producten. Want daar gaat het uiteindelijk toch om.
Henny van der Pluijm
Ander venture capital nieuws:
25 Misverstanden over Investeerders, en dit is de tweede
Het beste start-up-boek: The Millionaire Fastlane
25 misverstanden over investeerders. Dit is de eerste
Lijstjes in de investeringswereld: hoe het niet en wel moet
De Venture Capital Gids als spreadsheet is uit
110 Zuivere investeerders in een overzicht
De nieuwe Venture Capital Gids (Top 100 Investeerders) met korting
Investeerder Han de Groot neemt belang in Unchain.io
Amerborgh steekt kapitaal in Ohpen
Helloprint haalt opnieuw miljoenen op
|
|
Winkelmand (0)
